Mijn dochter Noa was mijn alles. Helaas, door een onfortuinlijk incident was mijn toenmalige vrouw van het toneel verdwenen en had de opvoeding aan mij overgelaten. Al op jonge leeftijd waren wij met zijn tweeen achtergebleven. Noa was nog zo jong dat ze mijn vrouw helaas nooit goed gekend heeft. En ik zette me dan ook volledig in om me met de opvoeding van mijn dochter bezig te houden. Ik zorgde er wel voor dat ze nooit wat te kort kwam. Werken hoefde ik al lang niet meer. Mijn vrouw die zeer vermogend was geweest had haar kapitaal aan ons achtergelaten.
Noa was altijd een vrolijk kind. Haar half lange blonde krullen die altijd op haar schouders dansten, dat knappe kopje met die heldere blauwe ogen deden mijn hart smelten. Kortom, als haar hartje iets begeerde kreeg ze het meestal wel voor elkaar om het te krijgen. Ik kon bijna nooit ’nee` zeggen als ze iets wilde hebben.
Wij woonden in de tijd van het verhaal in een klein huis net buiten de stad in een prachtige vrije omgeving. Het huis was omrngd door fruitbomen en praktisch bijna onzichtbaar door de begroeing er omheen. We waren voorzien van alle gemakken. Bijna alleen op de wereld… Zo zag ik mijn dochter steeds ouder worden, met alle gemakken en ongemakjes dat dit zich meebracht.